طراحی مجموعه زیستی گلشهر کرج با نگرش پدیدارشناسانه به مفهوم سکونت

چکیده هدف اصلی پژوهش حاضر با عنوان «طراحی مجموعه زیستی گلشهر کرج با نگرشی پدیدارشناسانه به مفهوم سکونت» نیل به اندیشه و تفکری بوده است که در برخورد با مسئله سکونت انسان به حقیقت هست بودن انسان دیدی عمیق و بی واسطه داشته و در امر ساختن، ماهیت پدیده ها و نسبتشان با سکونت انسان را مورد توجه قرار دهد. در میان نحله های فکری مطرح در قرون اخیر که به مسئله ماهیت هستی انسان و جهان پرداخته اند، نگرش پدیدارشناسی در آنجایی که به مباحث «در جهان بودن انسان»، «باشیدن» و «ساختن» می پردازد، نظریات قابل تعملی در خصوص چگونگی بودن انسان در جهان و در میان پدیده های جهانی مطرح می سازد. بیان این گونه مفاهیم و نظریات در قالب واقعیات ملموس و روزمره زندگی انسان، از جانب فیلسوف پدیدارشناس، مارتین هایدگر می تواند دریچه تازه ای را پیش روی نظریه پردازان و طراحان عرصه های سکونتی انسان قرار دهد. از جمله نتایج این تحقیق اثبات مفید بودن نگرش پدیدارشناسی در پرداختن به مسئله سکونت و طرح عرصه های سکونتی انسان است. با تکیه بر این نگرش می توان سکونت انسان را در چهار تراز «حضور در طبیعت»، «بودن در اجتماع»، «عضویت در یک گروه اجتماعی» و «حضور در خلوت خصوصی» مطرح نمود. هر یک از این ترازها بیانگر نوعی از بودن انسان درجهان روزمره است که با حضور در مکانی خاص تحقق می یابد. بنابراین تحقق ابعاد و جنبه های مختلف سکونت انسان منوط بر وجود مکان هایی با خصلت ها و روابط ویژه است. موضوع دیگری که این پژوهش مطرح ساخته است چگونگی شکل گیری مکان ها و خصلت های آن ها است به گونه ای که زمینه مناسب جهت تحقق جنبه های مختلف سکونت فرآهم آید. در این میان مفهومی با عنوان «حس مالکیت مکانی» در چهار تراز «قلمرو طبیعی (ذاتی)»، «قلمرو اجتماعی»، «قلمرو گروهی» و «قلمرو خصوصی»، به عنوان خصلت پایه ای عرصه های سکونتی مطرح گردیده است که با تکیه بر دانش «ساختن»ی که نگرش پدیدارشناسی ارائه می دهد قابل وصول خواهد بود.